Hitem ostatnich lat są filmy wykonane w tzw. technologii stereoskopowej, a więc takie w których dzięki odpowiednio przygotowanemu materiałowi filmowemu, specjalnemu sposobowi projekcji i najczęściej wykorzystaniu specjalnych okularów widz uzyskuje wrażenie obrazu trójwymiarowego wychodzącego poza płaszczyznę ekranu.
Stereoskopia to technika obrazowania, oddająca wrażenie normalnego widzenia przestrzennego, tzn. reprezentującego nie tylko kształt i kolor obiektów, ale także ich wzajemne zależności przestrzenne, odległość od obserwatora i głębię sceny.
Wymaga to dostarczenia do mózgu dwóch obrazów, widzianych z perspektywy lewego i prawego oka. W tym celu wykonuje się parę zwykłych dwuwymiarowych obrazów, reprezentujących obiekt czy scenę z dwóch punktów widzenia, oddalonych tak jak oczy obserwatora. Obrazy składowe są bardzo podobne, ale różnią się nieco kątem widzenia obiektów i szczegółami wzajemnego przesłaniania się obiektów w scenie. To właśnie te drobne różnice niosą informację o trzecim wymiarze.
Najstarszą i wciąż jeszcze najpopularniejszą metodą tworzenia obrazów stereoskopowych jest technika anaglifowa wykorzystująca poziome przesunięcie obrazów o odpowiednim zabarwieniu dla lewego i prawego oka na jednym wspólnym obrazku. Technika ta swoją popularność zawdzięcza stosunkowej prostocie wykonania obrazów jak i relatywnie niskiej cenie i łatwej dostępności okularów anaglifowych (takich w których szkła dla lewego i prawego oka są inaczej zabarwione, najczęściej czerwono-turkusowe).
Niestety jakość obrazu trójwymiarowego uzyskiwanego w tej technologii nie jest najwyższa. Zastosowanie kolorowych szkieł w okularach filtrujących powoduje przebarwienia w postrzeganym obrazie, a niewielka ilość informacji o głębi jaką można tą techniką przekazać sprawia, że obiekty na obrazie wydają się jakby wyciętymi z papieru płaszczyznami w przestrzeni niż trójwymiarowymi bryłami jak to ma miejsce w rzeczywistości.
Dlatego w profesjonalnych zastosowaniach takich jak kina 3D wykorzystuje się technikę polaryzacyjną. W tej technologii obraz dla każdego oka wyświetlany jest równocześnie, jednakże światło niosące ten obraz jest dla każdego oka inaczej spolaryzowane. Odpowiednie okulary polaryzacyjne wycinają dla każdego oka inną polaryzację dzięki czemu zapewniają odbiór przez dane oko odpowiedniego dla niego sygnału. Obraz wykonany w tej technologii jest dużo bardziej realistyczny jednakże cena projektorów jak i samych okularów jest nieporównywalnie wyższa niż w przypadku techniki anaglifowej.
Rosnąca popularność stereoskopii i spore zainteresowanie konsumentów stawia nowe wyzwania przed twórcami filmów i programów telewizyjnych, ale także, o czym nie wolno zapominać, przed twórcami reklam. Tradycyjna reklama, nie przystosowana do wyświetlania w 3D, była by trudna i męcząca w odbiorze dla widza przygotowanego na odbiór programu w technologii stereoskopowej. Taka reklama stała by się swego rodzaju antyreklamą, pośmiewiskiem i świadectwem niekompetencji zarówno dla wykonawcy reklamy, jak również, co najgorsze, dla reklamowanego produktu.